Hrólfur Guðmundsson

Ég gamblaði líka

Eftir að hafa dansað stepp við sjálfan mig til að verða ellefu fór mér að leiðast aðgerðaleysið og tók beint strik á barinn fyrir ofan dekkjaverkstæðið. Þar inni voru ekkert nema þessir vanalegu aumingjar. Nokkrir karlar á fertugsaldri í snjáðum leðurjökkum og gallabuxum að teyga bjór sem kerlingarnar sem sátu við hlið þeirra sóttu og borguðu ofan í þá. Þar fór margur félóaurinn aftur í ríkiskassann. Gott ef einn þessara karla var ekki með mömmu sína með sér til þess að borga ofan í sig drykkina og sendast eftir snakki fyrir hann. Hvílíkt hjólhýsapakk. Ég tók mér stöðu við einn kassann og setti í hann fimmara. Drakk tvo bjór á meðan kassinn hafði af mér seðilinn frá ömmu. Mér leiddist svo ógurlega að ég settist hjá skítapakkinu og spurði hver stemmarinn væri. Þeir sem voru á lífi voru að ræða um væntanlegan leik ACog Liverpool. Mér leið vel og þáði öllara af kerlingu sem hefði getað verið mamma mín og kallaði mig vingjarnlega strák. Mér leið vel. Ég fann að ég var yfir þetta fólk hafinn, ég var þeim æðri og þessvegna litu þau upp til mín. Í landi hjólhýsapakksins var ég ekki kóngur, nei þar var ég Zizek! Svo mikla andlega yfirburði hafði ég yfir þetta pakk. Og ég fór að deila af gnægtarbrunni visku minnar. Ég hefði betur sleft því.

Ég þarf að æla og stöðva blóðnasir, kem svo aftur. Sorry.